პალესტინელები, რომელთაც მტკივნეული ისტორიის განმეორების შიში აქვთ, იძულებითი განსახლებიდან 76-ე წლისთავს აღნიშნავენ.
ისინი ამ დღეს უწოდებენ ნაკბას, რომელიც არაბულად კატასტროფას ნიშნავს. 1948 წელს დაახლოებით 700 000 პალესტინელი იძულებული გახდა, საკუთარი სახლი დაეტოვებინა იმ ომის გამო, რომელიც ისრაელის სახელმწიფოს დაარსებას მოჰყვა. შედეგად ჩამოყალიბდა მუდმივ ლტოლვილთა საზოგადოება, რომელიც ამჟამად დაახლოებით ექვს მილიონ ადამიანს შეადგენს.
პალესტინელი ლტოლვილი ამნა დაჰერი ამბობს, რომ მათ არასდროს დაავიწყდებათ თავიანთი ქვეყანა. ისინი ბავშვებს დაბადებიდანვე ასწავლიან, რომ პალესტინელები არიან და უნდა დაუბრუნდნენ საკუთარ ქვეყანას. თუ იგი ვერ შეძლებს, ამას მისი შვილი, შვილიშვილი ან შვილთაშვილი გააკეთებს. ამნა დაჰერის მთავარი მიზანი პალესტინაში დაბრუნებაა.
პალესტინელები ამბობენ, რომ ისრაელი არღვევს მათ სამშობლოში დაბრუნების უფლებას, რაც უთანხმოების ერთ-ერთი მიზეზია ამჟამად მიმდინარე კონფლიქტში, რომელსაც უკვე 35 000 პალესტინელის სიცოცხლე ემსხვერპლა.
იძულებით გადაადგილებული პირები ვერ უზრუნველყოფენ უსაფრთხოებას ვერც საკუთარი თავისთვის და ვერც თავიანთი შვილებისა და შვილიშვილებისთვის. ისინი ვერ იცავენ მათ, რადგან უკიდურეს შიშში ცხოვრობენ.
მათი უმეტესობა ცხოვრობს გაღატაკებულ ლტოლვილთა ბანაკებში ლიბანში, სირიაში, იორდანიასა და დასავლეთ სანაპიროზე. ეს ბანაკები ისტორიულად პალესტინის სამხედრო ძალების ბასტიონები იყო.
