კინომუსიკის ლეგენდარული კომპოზიტორი და მუსიკალური პროდიუსერი ჰანს ციმერი აცხადებს, რომ იანვარში დუბაიში პირველად ჩაატარებს ცოცხალი მუსიკის კონცერტს. მანამდე კი მაესტრომ საკუთარ თავზე „ევრონიუსთან“ ინტერვიუში ისაუბრა და განაცხადა, რომ მომავალი კონცერტი ნამდვილი „ქაოსი“ იქნება – რომელიც სრულიად განსხვავებული იქნება ყველა სხვა კონცერტებისგან.
ევრონიუსი:
„თქვენ 150-ზე მეტ ფილმზე იმუშავეთ, შეიძლება უფრო მეტზეც. ალბათ ცოტა სათქმელი არ გექნებათ.“
ჰანს ციმერი, კომპოზიტორი და მუსიკალური პროდიუსერი:
„ალბათ. მაგრამ იცით რა? არასოდეს ვითვლი, რამდენი ვიმუშავე. ამიტომ ყოველთვის ვამბობ – მართლა? იცით მართლაც სისხლსავსე ცხოვრება მაქვს.“
ევრონიუსი:
„ მაინც რომელ ფილმზე იყო ყველაზე რთული მუშაობა?“
ჰანს ციმერი, კომპოზიტორი და მუსიკალური პროდიუსერი:
„თითოეულ მათგანზე. პრობლემა ისაა, რომ, როცა თანხმდები, მაშინ აღფრთოვანებული ხარ. მერე მიდიხარ სახლში და…იქ მხოლოდ ცარიელი ფურცელი გხვდება. და რაც უფრო მეტს მუშაობ, ყველას ხომ რაღაც ახალი სურს, ფურცელი მით უფრო ცარიელია. ეს სიცარიელე შემოგცქერის და უბრალოდ გაწამებს… იმდენი შესაძლებლობა მქონია და თავს ისეთი ამბები გადამხდენია, ისეთი ხალხი გავიცანი და ისეთ მუსიკოსებთან მიმუშავია, ეს თითქოს რაღაც ტურია. მაგალითად მყავს ლიზა ჯერარდი ფილმ „გლადიატორიდან“ ან ჯგუფ Dead Can Dance-დან. მყავს ლებოც (Lebo M – ლებოჰანგ მორაკე), რომელმაც „მეფე ლომი“ გაახმოვანა. დაუკრავს ჩემი საყვარელი გიტარისტი გათრი გოვანი და არასოდეს იცი, მოვა თუ არა ჯონი მარი.
ევრონიუსი:
„ თქვენ დუბაიში ცოცხალი შესრულებით აპირებთ კონცერტის ჩატარებას. რას უნდა ელოდონ მუსიკის მოყვარულები? რას ვიხილავთ?“
ჰანს ციმერი, კომპოზიტორი და მუსიკალური პროდიუსერი:
„ქაოსს. არა ეს სრულიად განსხვავებული რამ იქნება. ჩემი ერთ-ერთი პრობლემა ყოველთვის ის იყო, რომ თუ ვინმე მეტყვის, რა გავაკეთო, აუცილებლად საპირისპიროს ვაკეთებ. თავიდან ერთი ასეთი რეკომენდაცია მოგვცეს, რადგან ახლა მაყურებელს მოთმინება დიდხანს არ ჰყოფნის, ძალიან გრძელი ნაწარმოები არ შეასრულოთო. ისეთი, როგორიც, მაგალითად, 14-წუთიანი „მეკობრეებია“ ან „ბნელი რაინდი“ 22- წუთიანია. ეს შედარებით პატარა მონაკვეთებია. მე კი ამ წუთას სუპერჯგუფი მყავს. იმის თქმა მინდა, რომ შესაძლოა საუკეთესო მუსიკოსების გუნდი მყავს, როგორიც კი ოდესმე ყოფილა. აი, ასეა. გარდა ამისა, გვყავს განათების შესანიშნავი დიზაინერი ჯონ ფეტერსტონი. ეს ერთი მხარეა. მეორე მხარე ვითარების მიხედვით განვითარდება, რაც სცენაზე მომაფიქრდება. იცით, ამას ვუყურებ, როგორც სადილზე შეკრებას, როცა ყველაფერი კარგადაა და უბრალოდ ვსაუბრობთ.
ევრონიუსი:
„მაინც რამდენი ათასი მაყურებელი დაესწრება ამ ლამაზ, განმარტოებულ წარმოდგენას?“
ჰანს ციმერი, კომპოზიტორი და მუსიკალური პროდიუსერი:
„არ ვიცი. მგონი 12-დან 20 ათასამდე. იმის თქმა მსურს, რომ ასე უნდა გაკეთდეს ეს საქმე, უბრალოდ ამბები უნდა მოყვე.“
ევრონიუსი:
„თქვენ სამჯერ გადმოგეცათ ოქროს გლობუსი და ორჯერ ოსკარი. პირველი „მეფე ლომისთვის“, ხოლო მეორე – „დიუნებისთვის“, რომელიც არაბთა გაერთიანებულ საამიროებში გადაიღეს.“
ჰანს ციმერი, კომპოზიტორი და მუსიკალური პროდიუსერი:
„ნამდვილად. გადაღება ახლაც მიმდინარეობს. ამას მე გეუბნებით. მართალია, ჯერ ცოტა ადრეა, ჯერ ისევ ფილმზე მუშაობა მიმდინარეობს, მაგრამ მე ვიცი ეს.“
ევრონიუსი:
„თქვენ ფილმის გაგრძელებაზეც დათანხმდით მუშაობას?“
ჰანს ციმერი, კომპოზიტორი და მუსიკალური პროდიუსერი:
„წესით, ახლაც იქ უნდა ვიყო. ეს პროექტი ისე გითრევს. დენი ვილნიოვი უბრალოდ შესანიშნავი რეჟისორი კი არ არის, არამედ… ყველა რეჟისორი გრანდიოზული იდეებით და გეგმებით მოდის. უბრალოდ გაცდუნებენ, რომ რაღაც გააკეთო. ისეთი საოცარი იდეები აქვთ. მაგრამ დენი ამ ყველაფერთან ერთად გასაოცარი სიკეთით უძღვება საქმეს. სწორედ ამიტომ არის მისი ნაწარმოები ასე დიდებული. რაღაცნაირად ახერხებს, რომ ადამიანობა და კეთილი გული შეინარჩუნოს“.
ევრონიუსი:
„როგორც ვხვდები, თქვენი კარიერის განმავლობაში შესანიშნავი მეგობრები შეიძინეთ. მათ შორის კიდევ ერთი დიდებული რეჟისორი რიდლი სკოტი. თქვენ რამდენიმე პროექტზე იმუშავეთ ერთად. როგორი იყო ეს თანამშრომლობა? ერთმანეთთან ჭიდილით ხომ არ ახდენდით გავლენას ერთმანეთის შემოქმედებაზე?“
ჰანს ციმერი, კომპოზიტორი და მუსიკალური პროდიუსერი:
„კი, ზუსტად ასე იყო. ის ხომ, პირველ რიგში, ხელოვანია. ამიტომ მას სხვა ხელოვანისაც ესმის. იგი საშუალებას მაძლევს, გავაკეთო, რაც მსურს. ჩვენი ნამუშევარი ისეთი განსხვავებულია. ფილმი „ტელმა და ლუიზა“ აბსოლუტურად განსხვავდება „შავი ქორის დესანტისაგან“, „ჰანიბალისაგან“, „გლადიატორისაგან“. მაგრამ ყოველთვის ფილმის მუსიკა როცა იქმნება, რაღაც ახალი გინდა სცადო, გინდა, ნახო, აბა, რა გამოვა. ზოგჯერ არც ამართლებს. ცოტა მარცხიც გვიგემია.“
ევრონიუსი:
„თქვენ თვითნასწავლი ბრძანდებით. მგონი, სულ ორი კვირა იარეთ ბავშვობაში მუსიკაზე.“
ჰანს ციმერი, კომპოზიტორი და მუსიკალური პროდიუსერი:
„თუ შეიძლება, თვითნასწავლს ნუ მიწოდებთ. ორი კვირა ვიარე მუსიკაზე. ის ორი კვირაც რაღაცას ნიშნავდა.“
ევრონიუსი:
„არ გიყვარდათ მუსიკა? რატომ გადაწყვიტეთ, რომ ეს თქვენთვის არ იყო?“
ჰანს ციმერი, კომპოზიტორი და მუსიკალური პროდიუსერი:
„არა და გეტყვით რატომ. ეს ისეთი სულელური და ბავშვური რამეა. ექვსი წლის ვიყავი და დედამ მითხრა: „გინდა ფორტეპიანოს მასწავლებელთან სიარული?“ და ვიფიქრე, რომ პედაგოგი მასწავლიდა, თუ როგორ გადმოვიტანო კლავიატურაზე ის მელოდია, რომელიც თავში მიტრიალებს, მაგრამ ისინი ამას არ გასწავლიან. ისინი გასწავლიან გამებს და სხვა ხალხის მუსიკას. მე არ მინდოდა, სხვისი მუსიკა დამეკრა“.
ევრონიუსი:
მაგრამ თქვენ როკბენდის წევრიც იყავით, არა? ტრევორ ჰორნთან და ჯგუფ The Buggle-თან ერთად უკრავდით. ჩაწერეთ სიმღერა „Video Killed the Radio Star.“
ჰანს ციმერი, კომპოზიტორი და მუსიკალური პროდიუსერი:
„დიდი მადლობა. პირველი ვიდეოკლიპი MTV-ზე. კი, ვიცი.“
ევრონიუსი:
„რამდენადაც ვიცი, ხშირად აღნიშნავთ, რომ მუშაობა დევიდ ატენბოროს სერიალზე „პლანეტა დედამიწა“ ერთ-ერთი გარდამტეხი მომენტი იყოს თქვენს ცხოვრებაში.“
ჰანს ციმერი, კომპოზიტორი და მუსიკალური პროდიუსერი:
„ ეს ყველაზე მნიშვნელოვანი რამ არის, რაც გამიკეთებია.“
ევრონიუსი:
„მართლა?“
ჰანს ციმერი, კომპოზიტორი და მუსიკალური პროდიუსერი:
„დიახ, რადგან ეს რეალობაა. მე, შეიძლება ითქვას, ახლახან დავბრუნდი ანტარქტიდიდან, რომელიც თვალსა და ხელს შუა იცვლება. შენ ხედავ, როგორ იცვლება. ამიტომ დევიდი რასაც აკეთებს და რის გამოც მე, ცოტა არ იყოს, უმწეოდ ვგრძნობ თავს, ის არის, რომ იგი გვახსენებს ჩვენს მოვალეობას – გვიყვარდეს ეს პლანეტა, რომ ის ყველა ჩვენგანისაა. და ეს ძალიან მნიშვნელოვანია.“
ევრონიუსი:
„თქვენ გერმანიაში დაიბადეთ და ომის შემდგომ გერმანიაში, ებრაულ ოჯახში, გაიზარდეთ. რა გავლენა მოახდინა ამან თქვენს მსოფლმხედველობაზე?“
ჰანს ციმერი, კომპოზიტორი და მუსიკალური პროდიუსერი:
„ამაზე არასოდეს ვსაუბრობდით. თუ არ ვცდები 2001 წელი იყო, ბერლინის კინოფესტივალზე ვიყავი ფილმი „წვრილი წითელი ხაზის“ ჩვენებაზე და კიდევ ერთი ფილმი იყო ჰოლოკოსტზე. ჟურნალისტები მეკითხებოდნენ, რატომ იღებთ ისევ ამ თემაზე? მე ვიჯექი რენე ფაირსტოუნის გვერდით, რომელიც 14 წლისა გამოვიდა ოსვენციმიდან (საკონცენტრაციო ბანაკიდან). ფაქტობრივად, გარშემორტყმული ვიყავი იმ ადამიანებით, რომლებიც პირველად ჩამოვიდნენ გერმანიაში და შეშინებული ვიყავი. ასე ვუპასუხე: „მე ძალიან უცნაური ურთიერთობა მაქვს ამ ქვეყანასთან, იცით, ებრაული ოჯახიდან ვარ.“ დედაჩემი ინგლისში გაიქცა და მას ისევ ინგლისის პასპორტი ჰქონდა. და როცა ეს ვთქვი, უეცრად მივხვდი, რომ „ღმერთო, როგორი შეცდომა დავუშვი,“ გავთქვი საკუთარი ოჯახი და პანიკის შეტევა დამეწყო. მახსოვს, როგორ მომკიდა ხელი მაგიდის ქვეშ რენე ფაირსტოუნმა, რომელიც ოსვენციმს გადაურჩა, რადგან მიხვდა, რა დღეშიც ვიყავი. მაგიდიდან ავდექი, დედას დავურეკე და ვუთხარი: „რაღაც ძალიან საშინელი ვთქვი, იცი, ყველას ვუთხარი-მეთქი.“ დედამ გრძელი პაუზის შემდეგ მიპასუხა: „მართლა ვამაყობ შენით.“ მგონი, პირველად მითხრა, რომ ჩემით ამაყობს“.
ევრონიუსი:
„დარწმუნებული ვარ, გულის სიღრმეში ძალიან ამაყობს თქვენით.“
ჰანს ციმერი, კომპოზიტორი და მუსიკალური პროდიუსერი:
„კი, მაგრამ არასოდეს უთქვამს.“
ევრონიუსი:
„როგორ შეიცვალა კინოინდუსტრია, თქვენი აზრით? აშკარაა, რომ ტექნოლოგიის განვითარება ყველა ინდუსტრიის ყველა ასპექტზე აისახა.“
ჰანს ციმერი, კომპოზიტორი და მუსიკალური პროდიუსერი:
„კინო შეიცვალა. თუმცა, იმავდროულად, იგივე დარჩა. ვცდილობთ, ვიპოვოთ ისეთი სიუჟეტი, რომელიც მოგვხიბლავს, რაღაც ახალს მოგვცემს. ვცდილობთ, განცდის მომენტი გავამძაფროთ. ვცდილობთ, რაღაც-რაღაცები უფრო უშუალო იყოს. მაგალითად, ახლა ციფრული კამერებით იღებენ, ეს ნიშნავს, რომ დროში დამთხვევა უფრო ადვილია, უკეთ შეგიძლია ჯადოსნური მომენტის დაჭერა. და თუ დაიჭერ მომენტს, ეს მართლაც საოცრებაა. ეს ფანტასტიკურია.“
ევრონიუსი:
„ყველაზე უცნაური რა გაგიკეთებიათ გახმოვანების დროს?“
ჰანს ციმერი, კომპოზიტორი და მუსიკალური პროდიუსერი:
„უამრავი რამ. მაგალითად, „ბნელ რაინდში“ ჯოკერის ხმა რომ მიგვეღო, უსასრულოდ ვატარებდით ექსპერიმენტებს. კრისტოფერ ნოლანს ჯერ კიდევ არ ჰქონდა ფილმი დასრულებული, ის ლოს-ანჯელესიდან ჰონგ-კონგში მიდიოდა, ჰონგ-კონგიდან კი ლონდონში, რომ ფილმი დაესრულებინა. ამ დროს ვუყიდე აიპოდი, ყველაფერი იქ ჩავუწერე და ვკითხე: „მაინც რას ფიქრობ კრის?“ იმან კი მიპასუხა: „ამ ყველაფრის მერე ნამდვილად ვერ გავხდი უკეთესი.“ აი, ასე იყო სინამდვილეში.“
ავტორი: ჯეინ უიზერსპუნი
